.jpg)
Του Παύλου Βλάχου, χημικού μηχανικού
Αφορμή για αυτές τις γραμμές είναι μια σειρά από σοβαρά θέματα καθημερινότητας που μας απασχολούν μεταξύ των οποίων η κατάσταση της δημόσιας υγείας στο νησί μας, ο συνεχιζόμενος διάλογος και προβληματισμοί για την ζεύξη της Λευκάδας με την απέναντι ξηρά, καθώς και τα συνεχιζόμενα προβλήματα του αγροτικού συνεταιρισμού (ΤΑΟΛ) του νησιού μας.
Αναφερόμενος στο θέμα της δημόσιας υγείας στο νησί μας, δεν θέλω (και ίσως δεν μπορώ) να προτείνω τρόπο επίλυσής του άμεσου σημερινού προβλήματος. Πιστεύω ότι όλοι οι φορείς του τόπου μας θα συμβάλουν στην επίλυσή του. Θέλω όμως να προβάλω μία παράμετρο του προβλήματος που κατά την γνώμη μου είναι μία από τις γενεσιουργές αιτίες της σημερινής κατάντιας των δημόσιων νοσοκομείων. Αναφέρομε στον τρόπο διοίκησης των νοσοκομείων και πιο συγκεκριμένα στους εκάστοτε τοποθετημένους (και παχυλώς αμειβόμενους) διοικητές. Όπως όλοι γνωρίζουμε η τοποθέτηση διορισμένων διοικητών στις δομές δημόσιας υγείας, ήταν μια εφεύρεση του ΠΑΣΟΚ, που σκοπό είχε να βολέψει (και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο) τα δικά του παιδιά. Ήταν μια επινόηση, στις εποχές των παχιών αγελάδων που συνέβαλε στην ολοκληρωτική ένταξη του κράτους σε καθεστώς διαφθοράς (αλλά προήλθε και από αυτή). Νομίζω ότι είναι η ώρα η Αριστερή Κυβέρνηση να προχωρήσει στην άμεση κατάργηση του εν λόγω θεσμού, με τον τρόπο που είναι θεσμοθετημένος σήμερα. Και επειδή σήμερα οι λύσεις δεν μπορεί παρά να παραπέμπουν σε αξίες, πιστεύω ότι υπάρχουν πολλές εναλλακτικές επιλογές που μπορούν να εφαρμοσθούν στην διοίκηση τέτοιων δομών και να είναι σε αρμονία με ένα αξιοπρεπές Κράτος. Ενδεικτικά προτείνω:
• Εφόσον αποφασισθεί η διατήρηση του θεσμού του διοικητή να θεσπισθούν αντικειμενικά και μετρήσιμα κριτήρια για την πλήρωσή των θέσεων και αυτές να καλύπτονται από μετατασσόμενους δημόσιους υπάλληλους που θα αμείβονται με τον μισθό της οργανικής τους θέσης (αυτό συνάδει και με τις προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης ότι τέτοιες θέσεις θα καλυφθούν από στελέχη της δημόσιας διοίκησης). Ή
• Αυτές να καλύπτονται με διαδικασίες ΑΣΕΠ και οι επιλεγμένοι να αμείβονται με μισθολόγιο δημοσίου.
Φαντασθείτε πόσο ωραία θα νοιώσουν τα χιλιάδες άνεργα νέα παιδιά της ταλαιπωρημένης πατρίδας μας στο άκουσμα παρόμοιων αποφάσεων που επιτέλους θα τους δώσει ευκαιρίες αλλά και πόσους πόντους θα κερδίσει η κυβέρνηση. Παιδιά με full προσόντα και ανεργία, πολλά από αυτά στοιβαγμένα στις τρώγλες των «φιλόξενων» ευρωπαϊκών και μη κρατών που τους απομυζούν καθημερινά. Επιστημονικό προλεταριάτο για το οποίο αρέσκονται όλοι να μιλούν αλλά στο «δια ταύτα» βάζουν όλοι την ουρά στα σκέλια. Να μια από τις ευκαιρίες της Αριστεράς, εκμεταλλευτείτε τα, στελεχώστε το Κράτος με πραγματική αξιοκρατία και προσόντα. Και φυσικά πιστεύω ότι η διαδικασία του ΑΣΕΠ πρέπει να γενικευθεί και να γίνει ρουτίνα και καθημερινότητα στην δημόσια διοίκηση. Οι δικαιολογίες περί του αντιθέτου είναι άλλοθι και δεν έχουν θέση στην Αριστερή Διακυβέρνηση. Δεν είναι η Αριστερά ούτε θα γίνει ίδια με τα μούτρα τους. Ή
• Αν αποφασισθεί η κατάργηση της θέσης του διοικητή, τότε η διοίκηση των ιδρυμάτων μπορεί να γίνεται από Δ. Σ. στο οποίο θα εκπροσωπούνται φορείς του τόποι και στο οποίο θα προεδρεύει άμισθος διορισμένος από την κεντρική εξουσία.
Αλλάζοντας θέμα αλλά συνεχίζοντας τους προβληματισμούς μου θα αναφερθώ στο θέμα της σύνδεσης της Λευκάδας με την στεριά.
Πριν από ένα χρόνο περίπου έγραφα για την υποθαλάσσια σήραγγα:
«Γιατί το έργο να έχει την μορφή της υποθαλάσσιας ζεύξης το οποίο ανεβάζει κατακόρυφα το κόστος του; Μετά από ποια δεδομένα και μελέτη αποφασίσθηκε η μορφή του; … Κατά την γνώμη μου πρέπει να μελετηθούν εναλλακτικές λύσεις κατασκευής με πολύ μικρότερο κόστος. Τέτοιες λύσεις κατά την άποψή μου αλλά και κατά την άποψη πολλών συμπολιτών μου υπάρχουν πολλές. Επειδή όμως μπορεί να είναι και λαϊκισμός η έκθεση απόψεων για το θέμα χωρίς τεχνική τεκμηρίωση, πιστεύω ότι οι όποιες λύσεις θα πρέπει να μελετηθούν τεχνικά και μέσα από διάλογο όλων των φορέων της Λευκάδας να προκύψει η βέλτιστη λύση για τους Λευκαδίτες.»
Τις τελευταίες ημέρες η αρχιτέκτων κ. Παπαδάτου Χαρά (δεν την γνωρίζω) σε άρθρο της που δημοσιεύθηκε στα τοπικά ΜΜΕ με θέμα την νέα σύνδεση του νησιού μας, γράφει μεταξύ άλλων: «Ἀλλά ἐν πάσει περιπτώσει, ἄν θέλουμε νά κατασκευάσουμε μιά νέα εἴσοδο στό νησί, μήπως θά ἔπρεπε νά διερευνήσουμε καί ἄλλες λύσεις; Λύσεις αἰσθητικά καλλίτερες, ὑπέργειες καί οἰκονομικά φθηνότερες; Ὁ χῶρος μέ τίς ποιητικές τους γραμμές δίνει ἔμπνευση γιά τέτοιες λύσεις. Ὥστε ἀντί νά χωνόμαστε μέσα στήν μούτελη, νά «πετούσαμε» πάνω ἀπό τό ὑπέροχο αὐτό περιβάλλον. Καί ὑπάρχουνε διάφορες λύσεις. Θά ἔπρεπε γιά τό καλό τοῦ νησιοῦ νά γίνει ἕνας διαγωνισμός ἰδεῶν.».
Όσο και αν θέλουν να μας πείσουν κάποιοι ότι η υποθαλάσσια είναι το μεγαλύτερο αναπτυξιακό έργο της Λευκάδας, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να τους «βάλουμε στη θέση τους». Πως; Μα με τον πιο απλό τρόπο. Και αυτός δεν είναι άλλος από το να αποδείξουμε στηριζόμενοι σε τεχνοκρατικά δεδομένα, και όχι σε επιχειρήματα καφενείου, ότι αυτό που μας πρότειναν είναι τεχνοκρατικά απορριπτέο και μη αποδεκτό. Έτσι θα φανεί η γύμνια των επιχειρημάτων τους και ταυτόχρονα θα καταλάβει ο κόσμος τον βαθμό αξιοπιστίας της τεχνοκρατικής τους αυθεντίας, για την οποία προσπαθούν να μας πείσουν.
Ενστερνίζομαι την άποψη της κας Παπαδάτου και προτείνω στις νέες αρχές του τόπου με τόλμη φαντασία και με την συνεργασία φορέων (τεχνικών και μη) του νησιού μας να μελετήσουν την ιδέα της διοργάνωσης διεθνούς διαγωνισμού ιδεών με χρηματικά βραβείο (μιλάμε για μικρά ποσά της τάξης των 10000 Ευρώ) για το θέμα. Είναι μια πρακτική που εξουσίες που σέβονται τον εαυτό τους και που δεν είναι εξαρτημένες από συμφέροντα, εφαρμόζουν εδώ και πολλά χρόνια και μάλιστα με άριστα αποτελέσματα. Μια απλή επίσκεψη στο site του ΣΑΔΑΣ (Πανελλήνιος Σύλλογος Αρχιτεκτόνων) αρκεί για του λόγου το αληθές. Και φυσικά είμαι σίγουρος (ας μου επιτραπεί) ότι το αποτέλεσμα ενός τέτοιου διαγωνισμού δεν θα αρέσει καθόλου στους εμπνευστές της υποθαλάσσιας σύνδεσης.
Κλείνοντας θέλω να γράφω λίγες αράδες για τον ταλαίπωρο συνεταιρισμό του νησιού μας. Η λύση στα σημερινά αδιέξοδα του συνεταιρισμού δεν μπορεί παρά να είναι και πολιτική. Όσα περιουσιακά στοιχεία και αν εκποιηθούν, όσες ρυθμίσεις και αν γίνουν, αν δεν μειωθούν τα τοκογλυφικά επιτόκια που δανείσθηκαν και οι προσαυξήσεις, δεν πρόκειται να ανακάμψει ο συνεταιρισμός. Ευτυχώς, εξ όσων γνωρίζω, το χρέος του έχει μεταφερθεί στην «κακή» Πειραιώς και έτσι είναι πιο εύκολο να τεθούν τέτοια ζητήματα. Νομίζω ότι είναι ευκαιρία να τεθεί και μάλιστα με ζωηρό τρόπο το θέμα και να επιδιωχθεί να βρεθεί λύση στα πλαίσια επικείμενου νομοσχέδιου του υπουργείου Γεωργίας που θα αφορά τους συνεταιρισμούς. Και επειδή είναι αυτονόητο ότι αν δεν σταματήσουν οι μικροπολιτικές εκ μέρους των διοίκησεων, πάλι, σε λίγα χρόνια, θα έχουμε μία από τα ίδια, θα πρέπει η όποια πολιτική λύση δοθεί να συνοδεύεται από δικλείδες ασφαλείας που θα αποτρέπουν τέτοια φαινόμενα (π. χ. ο δανεισμός του συνεταιρισμού, οι προσλήψεις προσωπικού, κ.λ.π. να γίνονται μόνο από έγκριση της Γ. Σ. των αντιπροσώπων και μάλιστα με αυξημένη πλειοψηφία)
Σήμερα που η Αριστερά διαχειρίζεται τις τύχες μας ο κόσμος απαιτεί (και με το δίκιο του) το «πλέον του εφικτού», αφού αυτό θα κάνει και την διαφορά της σημερινής από τις προηγούμενες διακυβερνήσεις. Απαιτεί λύσεις, ή δυνατόν άμεσες, που θα στηρίζονται στις αρχές το ήθος και τις αξίες της Αριστεράς και που πολλές φορές πρέπει (προτείνω) να στηρίζονται στην υπέρβαση και στο δημιουργικό στοιχείο της φαντασίας. Οι κρατούντες τα ηνία και άρα (εν μέρει) τις τύχες κάθε τόπου καλούνται και πρέπει να δίνουν λύσεις, και μάλιστα άμεσα αν απαιτείται, αφού για αυτό ζήτησαν την ψήφο του κόσμου, για αυτό τους ψηφίσαμε και άρα αυτό είναι το καθήκον τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου